Na drie decennia van lage rentes en toegankelijk kapitaal komt de wereld in een periode van schaarste terecht. Opkomende economieën slurpen kapitaal en overheden gaan over tot ‘het binnenhouden’ van nationaal kapitaal. Minder economische groei is het gevolg.
Dit voorspellen Mc Kinsey consultant Dobbs en Nobelprijswinnaar Spencer in hun publicatie ‘the end of the era of cheap capital’. Hun stelling is dat de lage behoefte aan kapitaal voor investeringen, zoals infrastructuur en fabrieken, de echte oorzaak van de historisch lage rentes was. Niet een gebrek aan spaarzin in rijke landen, maar gewoonweg geen vraag naar geld, drukte de rente. Dat gaat nu veranderen. Tot 2030 wordt er in Azië volop gebouwd en gegroeid. De vraag naar kapitaal hiervoor zal groter zijn dan die in de naoorlogse wederopbouw periode. Alsof je een aantal ‘Marshallplannen’ in één keer uitrolt. Signalen dat de huidige ‘kredietcrisis kapitaalkrapte’ een blijvertje is. Wat betekent dit?
In ons land zal economische groei nog meer afhankelijk zijn van innovatie. Slim combineren van bestaande middelen, zoals bij samenwerkingsverbanden van MKB bedrijven vaak het geval is, kan alternatieve kansen bieden. Voor de aanschaf van nieuwe (productie)middelen zullen hogere kapitaalkosten gaan gelden. Nog beter nadenken over rendementsverhogende innovaties zijn dan nodig, zoals het meteen meenemen van procesverbeteringen en organisatieaanpassingen. Noem ze maar ‘flankerende innovaties’. Duur geld maakt creatief, en vooral multi-innovatief.
veel geleerd